Vandaag wandel ik met mijn zoontje naar school. Hij is vijf en draagt een rood rugzakje. Als we bijna aan de schoolpoort zijn, veegt hij zijn gezicht driftig af. Uit een ooghoek biggelt een traan
Ik stop met lopen en vraag: He, gaat het wel met je? Hij schudt zijn hoofd.
Is er iets gebeurd, vraag ik. Weer schudt hij zijn hoofd.
Ik zak door mijn knieën en kijk hem aan. Ik vertel hem dat ons hart als de benzinetank van een auto is. Soms moet onze hartentank gevuld worden, leg ik hem uit.
Als ik hem omhels, huilt hij tegen mijn borst en voel ik zijn natte tranen in mijn nek.
Kun je voelen dat mijn liefde je hartentank vult, vraag ik. Ja, knikt-ie.
Ik wacht even – en vraag: heeft mijn liefde je tenen al bereikt? Nee, schudt-ie.
Dan wachten we, zeg ik hem. Jouw hartentank is belangijker dan school. En ik vul je met liefde tot aan de rand. Goed? Ja, zegt-ie zachtjes.
Zo staan we een minuut. Is je hart nu gevuld met mamaliefde, vraag ik hem. Ik zie zijn ogen weer stralen. Ja, je bent gevuld, zeg ik. Huppelend verdwijnt hij door de schoolpoort.
Dit tekstje vond ik een tijdje terug op Facebook (ik heb het ietsje aangepast). Toen ik het las, moest ik wel een traantje wegpinken.
Ik moest terugdenken aan mijn eigen jeugd
Vaak heb ik gehoord dat ik me niet moest aanstellen maar flink moest zijn. Als ik huilde of verdrietig was, hoorde ik dat ik veel te emotioneel was. Zo leerde ik mijn emoties wel weg te drukken.
Niet dat ik slechte ouders heb gehad. Integendeel. Mijn ouders deden echt hun best, dat weet ik. Maar wat zou er gebeurd zijn als ik gewoon had mogen huilen? Als ik niet steeds flink had moeten zijn. ik weet zeker dat mijn relatie met eten heel anders geweest zou zijn. Ik had zeker niet met eetbuien geworsteld.
Het verhaal doet denken aan emotioneel eten
Want het toont precies de kern van omgaan met emotioneel eten: liefdevolle zelfzorg. Dat gaat niet om een dagje beautyfarm of een designer jurk. (Ook al hou ik hier heel erg van 😊)
Zelfzorg draait om jezelf geven wat je nodig hebt. Dat je een goede moeder bent voor jezelf. Net als de moeder in het verhaal.
Want we zijn misschien geen vijf meer, maar 25, 35, 45 of 65. We voelen ons allemaal weleens leeg vanbinnen.
Wat we dan best mogen doen is even pauze nemen, om ons te vullen met goede dingen. Zoals schrijven over wat in je omgaat, genieten van een zonnestraaltje, luisteren naar een liedje, lachen, vrienden zien, knuffelen.
Neem ruimhartig de tijd om je tank te vullen
Kijk, je lichaam heeft voedsel nodig. Daarom geef je het eten en drinken. Als je dat niet doet, word je slap en futloos, verhonger je zelfs uiteindelijk.
Maar je hart ook. Dat mag je ook voeden, met essentiële voeding die het echt nodig heeft. Zoals liefde, dankbaarheid en aanvaarding, en het leren omgaan met moeilijke emoties.
Ik weet dat het soms moeilijk is om het verschil te zien tussen fysieke eethonger en emotionele honger. Je dénkt dat je iets moet eten, maar eigenlijk verlang je naar rust, een knuffel of troost. Ik gun jou de wijsheid om dat verschil te kunnen voelen.
Daarom mijn boodschap: geef jezelf vandaag wat extra liefde.
Wedden dat je dan minder snoept?
x
Nathalie
Ps: ik heb een ‘Food-mood eetdagboek’ gemaakt om je te helpen te stoppen met dieten, om weer gezond met eten om te gaan. Zonder eetbuien of strenge regeltjes, maar gewoon intuïtief te voelen wat goed voelt voor jou. Je kunt het hier gratis downloaden.
