Ik denk dat het nu alweer een jaar of negen geleden is.
Een woeste herfstavond. Storm doet de boomtakken buigen en regen slaat tegen de vensters.
Ik heb net de afwas gedaan, de keuken gekuist en het restafval in de container naast de keukendeur gedaan. Alleen het glas moet ik nog wegbrengen.
Snel trek ik m’n regenjas aan en pak de tas waarin ik het glas verzameld heb. Vlug naar de glascontainer die gelukkig dichtbij staat, op de hoek van de straat.
Met m’n rechterhand pak ik de glazen flessen en potten uit de tas en werp ze in de container. Pets en rinkel! Eerst een olijfoliefles, dan een paar wijnflessen en wat conservenpotjes. En daarna een heleboel potten waarin chocopasta heeft gezeten. Meer dan tien.
Het houdt gewoon niet op. Ik blijf maar lege chocopotten in de container gooien.
Pets. Pets. Pets. Pets. Pets.
Ik voel me als een stiekeme alcoholiste die haar lege drankflessen wegbrengt. 🙁
Heb ik echt zoveel chocopasta gegeten?
Wow. Ik schrik ervan.
Elke week eet ik – in m’n eentje – een pot chocopasta leeg.
Wanneer dat tot me doordringt schaam ik mezelf enorm.
Want ik weet ook dat ik méér eet en méér snoep dan die chocopasta alleen.
Koekjes. Gewone chocolaatjes. Nootjes en chips.
Die eet ik liever alleen dan met anderen. Mijn vriend en vriendinnen weten het niet.
Het enige wat ze aan mij merken is dat ik vaak klaag dat mijn kleren niet lekker zitten…
%$#!! Waarom toch weer gesnoept?!
Als ik wilde snoepen voelde ik een innerlijke drang die sterker was dan ál mijn goede voornemens. En elke keer dat ik toegaf aan die snoepdrang voelde ik mijn schuldgevoel zachtjes knagen aan mijn gevoel en geweten.
Elke keer weer.
Vaak was ik ook boos en verdrietig.
Nu weet ik dat ik vastzat in een verstikkende vicieuze cirkel van perfectionisme, falen en snoepen. En heb ik compassie voor de vrouw die ik toen was.
Maar toen? Toen was ik vooral boos op mezelf.
Waarom kon ik niet zijn zoals andere vrouwen?
Die gewoon één koekje nemen en bedanken voor het volgende.
Die gewoon één boterham lichtjes besmeren met chocopasta, en niet drie heel dik. Die gewoon een taartje weigeren – als ze er geen zin in hebben.
Misschien was ik wel een slappeling.
Hadden die vrouwen meer zelfdiscipline dan ik?
Waren ze sterker dan ik?
Wat konden zij wat ik niet kon?
Als je dit leest en zelf worstelt met snoepbuien wil ik je vertellen dat jij niet zwak of ongedisciplineerd bent. Net zomin als ik dat was.Dat jij soms niets anders kan dan toch maar die koekjes eten of die chocolade oppeuzelen, heeft niets-maar-dan-ook-niets met discipline te maken.
Het doet mij telkens pijn als mijn klanten denken dat ze het aan zichzelf te wijten hebben.
Eerlijk gezegd was het niet zo moeilijk als ik dacht.
Intussen heb ik mijn ideale gewicht bereikt en is er ruimt 18 kilo vanaf gegaan.
Ik heb al jaren een stabiel gewicht zonder te jojoën.
Ik eet alles wat ik wil en op de weegschaal staan doe ik bijna nooit.
Sterker nog, die staat achter slot en grendel 🙂 Ook op een feestje met vrienden drink ik gezellig een glaasje wijn en geniet ik van de hapjes.
Mijn geheim?
Slechts een paar ingrediënten. Namelijk zelfliefde en respect, gecombineerd met heel veel kleine stapjes in de goede richting.
Ik weet dat je niet zit te springen om wéér een nieuwe afvalmethode. Maar dat is ook niet wat ik voor je in petto heb. Weet wel dat ik al honderden vrouwen heb geholpen om af te slanken – net zoveel als zij zelf wilden zonder dieet.
Wil jij stoppen met diëten? Wil je minder snoepen en emo-eten?
Als je worstelt met eten/gewicht en eens wil babbelen – weet dat ik dichtbij ben. Slechts één klik naast je. je hoeft alleen maar hier te klikken. Zo plan je een vrijblijvend praatje met mij in mijn agenda.
Sterk zijn wil niet zeggen, dat je alles zelf moet dragen. Soms ben je juist sterk als je om hulp vraagt!
Liefs,
Nathalie
